Column De Buitenstaander: Iemand missen

Ik denk dat velen het verhaal wel kennen van die hond die op het graf van zijn baasje lag. Ontroostbaar lag de trouwe viervoeter, in weer en wind, op het koude marmer van de gedenkplaat. In Edinburgh, Schotland, bakermat van het sterk gekruide spookverhaal, waart zelfs een overlevering rond over een terriër die veertien jaar op het graf van zijn baasje was blijven liggen om het te bewaken. Prachtig, maar ook - wát een diepe droefenis. Bobby heette het diertje. Een passende naam voor een Britse bewaker.
“Rouw is de prijs voor liefde” is een welbekende quote die zelfs door Queen Elisabeth werd uitgesproken kort na de dood van haar gemaal, Prins Phillip. Veel mensen voelen zich pas compleet met een ander. Verloren ook, zónder de ander. De optelsom, afgebrokkeld tot nul. Denkend aan de inmiddels ook overleden Elisabeth en haar Britse rijk, schoot me een verhaal te binnen dat ik laatst hoorde van een vriend. Het gaat over een oudere dame in Londen. Die dame, genaamd Margaret, gaat volgens hem elke dag naar de metro om daar beneden met een lunchpakketje op een bankje te zitten om naar de omroepboodschap te luisteren die door wijlen haar man was ingesproken, ergens begin vijftiger jaren van de vorige eeuw.
De man sprak een van de befaamdste ‘Mind The Gap’ opnames in. ‘Pas op voor het gat,’ tussen trein en perron wordt er bedoeld. Oswald, zo heette haar man, liet na zijn overlijden een veel groter gat, een enorme leegte, na in Margarets hart, maar door elke dag naar zijn stem te luisteren vond ze een manier om zijn aanwezigheid te voelen. Het was alsof de stem door de atmosfeer zweefde en als een warme deken haar broze lijfje verwarmde. Maar plots, zo maar op een dag, na meer dan een halve eeuw, werd de stem van Oswald vervangen door een zielloze elektronische opname. Uit pure nood en wanhoop vroeg Margaret aan de Londense metromaatschappij om een cassetteopname, zodat ze thuis naar de sonore stem van haar man kon blijven luisteren. Misschien was Margaret ook wel bang dat ze zich op een kwade dag dit stemgeluid niet meer zou kunnen herinneren. De dood heeft een echo die als een sissende branding vele oude beelden op het geheugenstrand werpt, waar maar bitter weinig geluid onder zit dat in je oor blijft na suizen tot ver voorbij je trommelvliezen. Het is juist dát geluid dat je van binnen verwarmt, als een kampvuurtje rond je hart.
Bij de metromaatschappij waren enkelen op de hoogte van deze bewogen situatie. Zij informeerden de leidinggevenden, en die besloten daarop de aankondiging te herstellen, specifiek bij de enige stop dichtbij het huis waar Margaret en Oswald zo lang gelukkig hadden gewoond. Daar kunnen tot op de dag van vandaag alle passagiers luisteren naar de stem van Oswald, en zich realiseren dat eeuwige liefde echt bestaat. Een schitterende geste van de maatschappij. Iets dat je je bijna niet meer kan voorstellen in de zakelijke wereld van vandaag de dag.
Tekst: Rocco Ostermann