Grolse militair presenteert boek over bizarre tocht door Madagaskar

GROENLO - Zo’n veertig vrienden en andere genodigden hebben zich verzameld in Brouwersnös. Grolse vrienden maar ook defensiecollega’s van de hoofdpersoon van deze zaterdagmiddag: Emiel Garstenveld (36) uit Groenlo. Hij presenteert zijn boek Walking Soldier, dat hij schreef samen met Edwin Rood en Siebe Huizinga, en is uitgegeven door Kompas.

Door Mark Ebbers

De directeur van die uitgeverij, Ben Gelderblom, opent de middag, waarin Emiels voetreis door Madagaskar in 2023 en het boek daarover centraal staan. Kompas is gespecialiseerd in het uitgeven van boeken over en voor defensie en politie.
Daarna is het de beurt aan Kompas-redacteur Siebe Huizinga, die met humor vertelt over de totstandkoming van Walking Soldier. “Emiel stond bij zijn collega’s van defensie en bij ons al gauw bekend als talking soldier. Maar vooral als goeie ambassadeur, zeker na zijn tocht in 2019 van Normandië naar Arnhem, van brug tot brug in het kader van de bevrijdingsherdenking”

Geschikt voor de ‘chair force’
Siebe vertelt hoe de totstandkoming van het Madagaskar-boek en zelfs de thuiskomst van Emiel op een bepaald moment onzeker werden. “We kregen elke dag bericht van Emiel over het verloop van zijn tocht door Madagaskar. Tot het plotseling stil werd. Zo’n twee weken lang hoorden we op de redactie niets van hem.” Daar tot verbazing van het publiek aan toevoegend: “Eigenlijk dachten we: mooi, dat wordt een goed boek.”
Walking Soldier is volgens Siebe om een aantal redenen ook een belangwekkend boek. “Het is maatschappelijk relevant. Het zijn militaire levenslessen. Zeker geschikt voor de generatie alfa, de chair force.”
Die jongeren werden tijdens Emiels tocht vertegenwoordigd door de twintigjarige YouTube-influencer Govert Sweep, die een deel van de tocht meetrok en filmde. Oud-militair Danny vergezelde Emiel de gehele tocht.

‘Spanning met
een belangrijke
levensles:
doorgaan!’

Contrast
Die gehele tocht werd uiteindelijk niet helemaal voltooid zoals van tevoren gepland. Siebe: “Maar desondanks of misschien juist daardoor was het zeer geschikt voor een boek. Daarnaast hadden we ook al behoorlijk wat kopij met betrekking tot Emiels voorbereiding voor de Madagaskar-tocht, dus materiaal genoeg.”
Het boek is ook echt spannend, vervolgt hij. “Ook door het contrast tussen de loodzware reis van Emiel daarginds en wij op de veilige redactie hier. Spanning met een belangrijke levensles: doorgaan!”

Filmen in Afrika
Terwijl Lee Towers klinkt met You’ll Never Walk Alone, wordt Emiel onderscheiden met een speld van de uitgever, waarna de hoofdpersoon zelf het woord neemt. “Ik doe het zo goed mogelijk uit het hoofd,” begint hij, “maar in elk geval uit het hart.”
Hij vertelt hoe zijn avonturenbloed ruim 15 jaar geleden begon te stromen. “In 2008 was ik gelegerd in Afghanistan, ik kreeg te maken met mensen om me heen die overleden. Daarna begon ik het leven steeds meer te relativeren en te denken: wat wil ik nou echt? Ik begon doelen te stellen en een belangrijk doel was reizen. Ik heb toen alles geregeld, maar kon het alleen doen door een tijd onbetaald verlof bij defensie te nemen. Ik ging naar Australië en deed alles wat de vinger van god heeft verboden. Later ging ik naar Afrika en toen vroeg defensie of ik dat wilde filmen, dus toen vond ik dat defensie het ook kon betalen. Ik filmde mijn reis en wist mijn werkgever ervan te overtuigen ervoor te gaan betalen, omdat ze zo hun verhaal konden vertellen, het was goeie pr.”

‘De enige blanke’
Na het weliswaar enorm grote, maar relatief veilige Australië verlegde Emiel zijn belangstelling dus naar Afrika en trok door dat werelddeel. “Een prachtig maar ruw continent. Heb er van alles meegemaakt, tot overvallen worden aan toe.” De volgende stap was Madagaskar, ook Afrika, maar een eiland op honderden kilometers van het vasteland. Na enkele voorbereidende reizen naar Malta en de Lofoten vertrok hij in juni 2023 naar het grote eiland voor de Zuidoost-Afrikaanse kust, voor een reis met hoogte- en dieptepunten. “Ik had me eigenlijk onvoldoende gerealiseerd dat Madagaskar vooral Franstalig is, en mijn Frans is zeer beperkt. In de dorpen waar ik kwam, waar ik meestal de enige blanke was, bleken ze trouwens een hekel te hebben aan Fransen, de oude kolonisators. En ook aan Chinezen, die zien ze als de nieuwe kolonisators.”

Bloedvergiftiging
De taal was bij lange niet de enige hindernis. “Mijn gids verdween een aantal dagen, en de combinatie van te lang lopen en slecht eten deed me instorten, ook nog eens in een onveilig gebied, in the middle of nowhere. Een Franse tropenarts wist me uiteindelijk te helpen. Het bleek geen malaria maar bloedvergiftiging. Hij waarschuwde me nog geen malariatest te doen. Want ze testen je sowieso positief, zei hij. Dan kunnen ze daarna geld aan je verdienen.”
Ondanks de zorgen van de tropenarts en die van zijn reisgezel Danny – “Danny redde mijn leven met zijn betere medische kennis” – wist Emiel van kust tot kust niet helemaal te voltooien en vond de terugreis eerder plaats dan de bedoeling was. “Een terugreis die goed geregeld was door defensie”, besluit hij zijn verhaal. “Hier in Nederland bevestigde een arts de diagnose van een bloedvergiftiging. In elk geval interessanter dan een verstuikte enkel, zei hij.”

Daarna overhandigt Emiel het eerste exemplaar van Walking Soldier aan Danny, waarna het signeren begint en het napraten met een drankje en een hapje. Ver van Madagaskar, in het veilige Groenlo.

Het boek is te koop in de (lokale) boekhandel.