Lokale elementen in mega groot kunstwerk in Azewijn

AZEWIJN - Sinds 2010 staan er vier grote silo’s in het agrarisch landschap van Azewijn, pontificaal in het zicht als je vanaf de provinciale weg naar het dorp rijdt. Behalve eigenaar Erik Reefhuis waren er maar weinig mensen die de silo’s mooi vonden. Collin van der Sluijs voorzag drie van de silo’s van een kleurrijke schildering. Nu zijn de silo’s een sieraad in het landschap. 

Door Karin van der Velden

Een project als dit had Collin nog niet eerder onder handen genomen. Hij reist de hele wereld over om lelijke objecten te veranderen in prachtige kunstwerken. Meestal zijn het muren. Vaak staan er heel veel mensen om hem heen ‘te schreeuwen’ terwijl hij werkt. Nu stond hij eenzaam op een hoogwerker, onder een parasolletje met gezelschap van dazen, die hem ook nog eens te grazen namen. Toch heeft hij van het project genoten. Van de natuur, van het object, al werden de silo’s ‘s middags erg warm, en van de mensen. Van de Montferlandse gastvrijheid, het vertrouwen dat hij kreeg en de lekkere ijsjes. 

‘Ik was
bang dat het
een soort
gekreukelde
parkiet zou
worden’

Twee jaar geleden had de projectleiding het eerste contact met Collin. Ze hadden voor het volgende kunstwerk aanvankelijk een kleine silo in gedachten, maar dat wilde Collin liever niet. Even later kwam de foto van de drie silo’s. Daarvan raakte Collin onder de indruk. Hij reisde vanuit Maastricht naar Azewijn en raakte geïnspireerd. Er was ook meteen een klik met de eigenaren van de silo’s. Collin kreeg de opdracht op basis van een schets, die niet veel gelijkenis heeft met het eindresultaat. Een schets is voor hem een basis, het resultaat wordt altijd anders. Eenmaal aan het werk waagde hij zich bijvoorbeeld toch aan een enorm uitvergrote patrijs, met glanzend oog dat de aandacht trekt. Het is een van de kenmerken van Collins’ werk, dat is ook te zien op zijn Instagram-pagina. Toch twijfelde hij of hij dat nu wel zou doen: “Een muur is glad, maar een silo is van staal en heeft ribbels, ik wist niet hoe dat zou uitpakken. Ik was bang dat het oog en de snavel ervoor zouden zorgen dat het een soort gekreukelde parkiet zou worden. Op de andere silo staat een molen, die hier vroeger de aandacht trok. Dat was voor de familie wel een ijkpunt. Ik geef niet zo vaak toe aan wensen van mensen, maar hier heb ik toch aan het verzoek voldaan om die molen te schilderen.” Die molen is er overigens nog steeds, maar is ingebouwd in het bedrijf. De oorspronkelijke schets heeft Collin aan de familie cadeau gedaan.

Voorbereiding
Charlotte Ponjee van het projectteam Silo Art Tour vertelt dat Collin alles op gevoel doet. “Daarvoor heeft hij een uniek instinct. Andere kunstenaars werken met rasters en vullen, soms met behulp van een app, stuk voor stuk de vakken. Collin niet. Hij begon met de patrijs en had meteen het goede formaat te pakken. Voor de molen gebruikte hij de symmetrie van de silo. Je ziet korenbloemen met dichte knoppen en open knoppen, dat is een mooie metafoor voor de groei en bloei van het bedrijf, maar ook van het gebied. De ‘scampi’-kleurige grafische accenten zijn een contrast met de andere bloemen die zo pluizig zijn dat je ze eigenlijk wilt aanraken.”
Samen met Mirjan Koldeweij deed Charlotte het voorbereidende werk. Ze zochten de kunstenaars uit en maakten samen met de kunstenaar en de eigenaar van de objecten het verhaal van de plek. Dan begon het regelwerk. Een hoogwerker, een slaapadres en het aanbrengen van de ondergrond. In dit geval deed Charlotte, die ook huizenschilder is, dat zelf.
De ondergrond is een hechtprimer met twee componenten. Charlotte heeft die ondergrond met een roller aangebracht. Eerst moesten de silo’s eerst grondig worden schoongemaakt. Het aanbrengen van de primer was best een lastige klus, want die droogde snel. De ondergrond, met ribbels, stalen balken en schroeven met en zonder rubber erom heen, zorgde voor extra uitdaging. Collin ging op donderdag 18 augustus aan de slag en een ruime week later was het kunstwerk klaar.

Lelijke puist
Henk Groote vertelde hoe hij aanvankelijk wat teleurgesteld was dat Montferland niet eerder aan de beurt was, maar dit project heeft het helemaal goed gemaakt. En dan ook nog aan hem de eer om het te ‘onthullen’. Als wethouder heeft hij toerisme en cultuur in zijn portefeuille en dat komt hier prachtig samen: “Een lelijke puist is een blikvanger geworden.”
De silo’s zijn eigendom van het bedrijf GIJS. Directeur Erik Reefhuis is het niet eens met Groote. Hij vindt de silo’s prachtig. Ze worden gebruikt om tarwe op te slaan, die gemengd en verwerkt wordt tot veevoer. In elke silo zit nu 1500 ton. “We nemen producten af van de akkerbouwers uit de regio en leveren het eindproduct aan geitenhouders en melkveehouders in de buurt. We zijn dus echt een lokaal bedrijf. Het begon ooit met een molen, in 1855. Die molen is nu niet zichtbaar, maar is er nog wel. En we gebruiken hem ook.”

Silo Art Tour
Tijdens een reis door Australië maakte de Achterhoekse Suzanne Reusink, mede-eigenaar van boerderij ’t Westendorp in Aalten, kennis met de Silo Art Trail. Een verzameling beschilderde silo’s en watertorens op verschillende locaties in Australië. De beschilderde silo’s waren niet alleen schitterend om te zien, ze bleken ook een functie te hebben: ze vertellen hét verhaal van de regio. Dit bracht Suzanne op een idee: “Dit kunnen wij in de Achterhoek ook!”

Aangemoedigd door Stichting Pak An, werkten Achterhoek Toerisme en Cultuur Oost haar initiatief uit tot een plan om in de hele Achterhoek agrarische gebouwen te transformeren tot kunstwerken.
Lees meer op:

siloarttourachterhoek.nl