Afbeelding

Column Karin van der Velden: We spreken elkaar niet aan

Opinie Didam

Toen ik jaren geleden nog in loondienst werkte, werden we platgegooid met de term ‘feedback geven’. We kregen trainingen hoe we dat op een positieve manier konden doen. Op een manier die de ander in zijn of haar waarde liet, maar die wel duidelijk maakte dat bepaald gedrag niet gewenst was. De gever moet met iets positiefs beginnen en dan concreet benoemen wat de ander zou kunnen verbeteren. Vertellen wat zijn of haar gedrag met je doet en advies geven hoe het beter zou kunnen. En dan vragen wat de ander daarvan vindt. Als je feedback krijgt, moet je goed luisteren en de ander bedanken, ook als je het met die feedback niet eens bent. Na het theoretische gedeelte, mochten we in rollenspellen oefenen. 

De praktijk bleek weerbarstiger. Een collega of medewerkers persoonlijk aanspreken is moeilijk. Als iemand structureel te laat komt, is het zelfs voor de meeste managers makkelijker om de afdeling op te lopen en een algemeen verhaal te houden over het belang van op tijd komen. Gevolg: degene die altijd te laat komt, voelt zich niet aangesproken, degenen die altijd op tijd zijn wel. Dat zorgt weer voor frustratie op de afdeling en het gedrag van de laatkomer verandert niet. 

Dat zie je in films, series en tv-programma’s wel anders. De schreeuwende en tierende chefkok wordt gerespecteerd omdat hij deelnemers aan een kookwedstrijd tot grote prestaties aanzet. In detectiveseries is de schreeuwende politiechef juist het zielige mannetje dat door niemand serieus genomen wordt. De hoofdrolspeler die het tegenovergestelde doet van wat zijn baas zegt, is de held die de moeilijkste zaken oplost.

In het echte leven is die held er bijna nooit. Iedereen heeft wel een reden om de boze baas niet aan te spreken. Je wilt je baan niet kwijtraken of je wilt niet dat de baas de pik op je krijgt. Als je er met collega’s over praat, hoor je dat iedereen eigenlijk hetzelfde over hem denkt. Dat is dan de volgende stap. Fijn met z’n allen achter zijn rug om over de baas klagen. Soms staat er dan toch iemand op, met de gedachte dat er steun van collega’s is. Soms wordt iemand zelfs door de groep gestimuleerd om op te staan. Die held komt er dan achter dat er geen bijval komt als hij zijn mond opendoet. En zo escaleert het tirannieke gedrag van de baas. Niet gehinderd door enige tegenspraak wordt zijn gedrag steeds erger.

Een nieuwe trend lijkt nu te zijn ingezet. Als je eenmaal verlost bent van de tirannieke baas, hang je hem of haar publiekelijk aan de schandpaal. Het liefst ook nog anoniem. Via de media. Jaren later. Werkt vooral goed bij bekende Nederlanders.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant