Column Dichterbij: Ja, ja!

Zes jaar geleden solliciteerde ik naar het burgemeesterschap van Aalten. Ik zat al jarenlang op het vinkentouw, uitkijkend naar Berghoefs pensionering. Na een maandenlange procedure werd ik door Martin Veldhuizen, voorzitter van de selectiecommissie, gebeld met de mededeling dat de keus uit de ruim twintig kandidaten op mij was gevallen. Grote vreugde natuurlijk, ik had er lang naar uitgekeken en me er gedegen op voorbereid. En zo werd ik op 22 december 2017 door wijlen commissaris van de Koning Cornielje in het Schepersveld geïnstalleerd als burgemeester van Aalten, als uw burgemeester.

Met veel energie en enthousiasme heb ik me ingewerkt en de gemeente leren kennen. Mijn vrouw en ik aten op uitnodiging mee bij bewoners, we bezochten bruidsparen, verenigingen, optredens, boeren, jagers, bedrijven en kerken. We volgden een cursus Achterhoek(s) en wandelden en fietsten honderden kilometers door het Achterhoekse landschap. Ik reikte koninklijke onderscheidingen en eremedailles uit, sloot drugspanden, maar opende de buslijn naar Bocholt, gaf cursussen Politiek Actief, schreef coronabrieven en Dichterbij-columns, streed tevergeefs voor het behoud van de tweede tankautospuit, ontving met meerdere kinderburgemeesters Sinterklaas en rouwde met bewoners die een geliefde moesten missen of wiens bedrijf afbrandde. We vierden 75 jaar vrijheid, samen met onze Duitse buren, herdachten 450 jaar Geboorte van Nederland, bestreden de coronapandemie en de energie-, woon- en stikstofcrisis en vingen honderd Oekraïners op. Ik heb me niet hoeven vervelen, zullen we maar zeggen.

Aalten is een prachtige gemeente waar we dankbaar voor mogen zijn. Ook hier zijn problemen als individualisering, armoede, eenzaamheid, criminaliteit en stikstof aanwezig. Maar de werkgelegenheid is hoog, evenals het voorzieningenniveau en er is nog steeds een stevig verenigings- en kerkelijk leven. Bovenal is er een gevoel van samenhorigheid, betrokkenheid en gemeenschap. Je mag en kan hier een beroep op je medemensen doen en vaak bieden die zichzelf al aan voordat je er om vraagt. Dat is kostbaar en dat moeten we koesteren. Maar daar moeten we, u, jij, ik, wij, ook aan werken. In een tijd van individualisering en grote mobiliteit is ons sociaal kapitaal ook onderhavig aan forse inflatie.

Na mijn inwerkperiode heb ik mijn bevindingen op papier gezet. De vele positieve kanten van onze gemeenschap en haar bestuur, maar ook een aantal zaken waarover we, ook volgens veel van mijn gesprekspartners, met elkaar het gesprek zouden moeten aangaan. Het werd mijn werkagenda voor de eerste jaren. De nieuwe raad en het nieuwe college, ondersteund door onze hardwerkende ambtelijke organisatie, hebben de handschoen opgepakt. We hebben ons ingezet om de spanning in de relatie tussen een deel van de Dinxperlose bevolking en de gemeente te verminderen. We hebben meer werk gemaakt van de regionale samenwerking in de Achterhoek en met Duitsland. Onze manier van werken hebben we doorgelicht en op een flink aantal punten aangepast aan de eisen van deze tijd. Ook het beleid rond integriteit, ondermijning en handhaving is opnieuw geformuleerd en unaniem vastgesteld door de raad. Zo vloog de bestuursperiode voorbij en waren er weer verkiezingen. Met een hogere opkomst als de vorige keer, vrij uitzonderlijk in ons land.

Vorige maand heb ik de huidige commissaris gemeld dat ik graag weer bijteken voor zes jaar. Ik heb me hier welkom en thuis gevoeld en prettig (samen)gewerkt, gewoond en geleefd. De commissaris heeft dat gemeld aan de gemeenteraad en die zal moeten bepalen of zij met mij door willen.

In de toespraak bij mijn installatie als uw burgemeester zei ik dat ik geen jao, jao, maar voluit Ja! zei tegen Aalten en dat geldt nog steeds. Het is nu dus Ja, ja! Met alle liefde blijf ik mij nog een aantal jaren inzetten voor onze gemeenschap, voor u. Om samen te werken aan de bloei van onze gemeenschap. Maar het woord is nu aan uw volksvertegenwoordigers.

Anton Stapelkamp