Bodem voor diepte

Het is vast egoïstisch, maar ik kan het eigenlijk niet zien; de tranen door een stoffig gelaat, het radeloze rouwen, die handen weids ten hemel gehouden. En dan de geluiden; de stille schreeuw door de nacht, het zangerig jammeren van wie wacht. “Was ik ook maar ten onder gegaan”, zegt een vader die nog wegkwam. Maar tegen welke prijs? Want niets voelt nog als vrijheid.

Ik pas op mijn woorden wanneer ik denk aan hoe de wereld ineenstortte, aan wat nog na schokt en doet beven. Onbedoeld zijn er zoveel metaforen, zeg je per ongeluk wat niemand nog kan horen; ben je onder alles dat niet meer kan bedolven.

Dit is de aanblik van geweld, natuurgeweld; schuivende platen die niets heel laten. Scheuren in het bestaan. Alles wat je nog bezit, heb je aan. Zie ze staan. Voor gebouwen die dat niet meer zijn, in een leven dat er niet meer is. Ze verplaatsen een brokstuk en vinden slechts versplinterd geluk.

In de krant staat een foto van wie is vermist, het lijkt alsof zijn lachende gezicht alvast onder een laagje gruis bedekt is..

‘k Heb eens voor een opdracht op de toneelschool eindeloos in dezelfde houding moeten staan, van de week dacht ik daaraan; omdat het besef van tijd je dan vergaat, je weet op een gegeven moment niet meer hoelang je er staat. Ik hoop dat het voor hen ook zo is gegaan. Bij ons ging de docent die ons zo had neergezet, naar de kantine voor een omelet. Daarna kwam hij terug om ons te bevrijden; het is in niets te vergelijken.

Er zijn zo van die dagen, dat je niet wilt schrijven. Omdat geen zin nog zin geeft. Het voegt niets toe te zeggen dat je zelf de hand van je kind ook nooit los had gelaten, het zegt niks zo te praten. In een stil mantra refresh ik het scherm in mijn telefoon, het wordt bijna gewoon. Hebben ze hem al gered? Hij lag in bed. Nooit meer slapen, of voor altijd.

Dekens verruild voor plafonds, sterren voor scherven, dromen voor nachtmerries, bodem voor diepte.

Wat helpt het dat ik daar woorden aan geef? En toch mag ik nu over niets anders. Niet over de paarse krokusjes in de voortuin, niet over hoe de koude grond zijn best doet tot bloei te komen. Niet over wat die bloempjes hoopvol voordoen, aan een nieuw seizoen. Nee, dat mag niet. Niet nu.

Hoeft u dankzij de krokussen ook niet meer door het tuincentrum te lopen? Maak dan alsjeblieft wat over.