99 okselharen

(Schoolherinneringen 1)

Als je de juffrouw in de vierde ‘juffrouw’ noemde, werd ze erg boos. “Mevrouw!”, gilde ze dan bijna. “Ik ben mevrouw, want ik ben getrouwd!” Terwijl voor mij en mijn klasgenoten ‘juffrouw’ gewoon de aanduiding van haar beroep was; blijkbaar zat haar de associatie met oudere vrijster dwars. Mij zat de associatie van haar met vrijen sowieso dwars.

Mevrouw - en niet juffrouw - had in de zomer, en die begon in haar klaslokaal altijd al eind februari, bloemige jurken zonder mouwen aan, met zicht op haar oksels. Of die oksels geschoren waren of behaard, ik heb er eigenlijk nooit op gelet. Misschien wist ik nog niet eens dat oksels behaard konden zijn. Dus waarschijnlijk waren ze wel geschoren, anders had ik het me wel kunnen herinneren. Wat ik wel wist, is dat door die ontbrekende mouwen haar blubberbovenarmen prominent tekeer gingen als ze voor in het klaslokaal het verschil tussen optellen en aftrekken stond uit te leggen en - ten onrechte - zei dat Noord-Brabant groter was dan Gelderland. Later kwam ik erachter dat wij in de grootste provincie van Nederland wonen en dat meesters en juffrouwen (klinkt nog steeds beter dan leerkracht basisschool), getrouwd of niet, ook niet alles wisten.

Mevrouw had geen klein snorretje onder haar neus, maar zo klonk ze wel toen ze mij op een woensdagmorgen tijdens het speelkwartier (heet dat nog zo?) betrapte, terwijl ik met een halve schoen (hooguit maat 35) aan de verkeerde kant van de witte lijn belandde. De lijn tussen ons terrein en het terrein van de hoogste klassen. “Hierrrrr!”, schreeuwde ze. Haar rechterarm stak ze zo strak schuin omhoog - terwijl haar wijsvinger naar beneden wees - dat haar bovenarm minder flabberde dan ik gewend was.

De lijn tussen het speelplein voor ons en het speelplein voor de groteren was nog een harde grens. En als ik gewoon mijn best zou blijven doen, zou ik na de grote vakantie legaal aan de andere kant van die grenslijn zijn. En niet lang daarna zou ik verliefd worden op Nena, inclusief okselhaar.