Eenzaam

We zijn zo vroeg op pad, dat we nog niemand tegenkomen.
Geen vogelaars, geen postbodes en al helemaal geen toeristen of dagjesmensen.
Daar is over nagedacht.
In sommige periodes wil je even niet praten.
Kún je even niet praten.
Een doodsbericht van overzee – ver, en toch dichtbij – moet bezinken.
Terwijl dat gebeurt, ontstaat een gedicht.

We weten ons omringd door het vertrouwde:
hoge stammen en een zoet, bevogeld bos.
Het mos zacht verend, jij mag lekker los.
Gedachten vrij, terwijl we langs bedauwde

struikgewassen sjouwen. Ik in mezelf verzonken,
jij speelt verstoppertje, blijft even ongezien
– of is het boompje- verwisselen misschien?
Plots kleurt de wereld, als door oplichtende vonken.

De bosrand langs, een slootje over en daar staan we.
De hond, het mens – we kijken samen naar het vuur
dat aan de kim verschijnt. Even later gaan we

het zandpad op. We lopen door een gouden uur.
De ochtendzon beschijnt je vacht. Dan slaan we
af, het bos weer in. Dit is ons eenzaam avontuur.