Paul Saraber en Theo Escher tijdens een oecumenische dienst. Foto: privébezit
Paul Saraber en Theo Escher tijdens een oecumenische dienst. Foto: privébezit

Herinneringen aan Theo Escher

Religie Groenlo

Oud-dominee voor Groenlo Paul Saraber en zijn vrouw Nelleke koesteren fijne herinneringen aan de onlangs overleden pastor Theo Escher. Langs deze weg geven zij de lezers van de Groenlose Gids graag een inkijkje in hun vriendschap

Bij onze intrede op 11 september 1983 werden wij welkom geheten door een goedlachse en vriendelijke pastoor in Groenlo. Hij wenste ons een plezierige tijd in Grolle. Escher was zijn naam. In die tijd bloeide de oecumene en hij stelde voor om hierover eens van gedachten te wisselen. Wij maakten een afspraak in de statige roomskatholieke pastorie, de pastoriehond Snuggels besnuffelde mij en Theo brak het ijs met de woorden: “Hij ruikt wellicht een protestants geurtje.”

Het werd een innige samenwerking die heel bijzonder was. Ik leerde van Theo alles over de mis, de vespers, de liederen van Taizé. Wij gingen samen tennissen op de maandagmorgen waarbij Theo altijd won en vriendelijke dames de ballen wilden oprapen. Daarna douchen en borrelen op de maandagmorgen met Johan Bruggeman, Willy Bekke, Hendrik Scholten, Frans Heurne (als ik het goed heb) en Titus Elfrink. 

Wat hebben wij een plezier gehad. Lang leve de oecumene. Steeds meer gingen wij samenwerken. Oecumenische doopjes, trouwerijen en kringen. De oecumenische werkgroep, onder leiding van Peter Pothof en de vespers in de 40-dagen tijd en in de Advent met onder andere Peter Muller. Wij kwamen ook bij gemengd gehuwden, dan spraken Theo en ik het volgende af: Ga jij deze week, dan ik de volgende week. Of als iemand heel erg ziek was dan zaten wij elk aan een kant van het bed. Theo las dan de helft van een psalm en ik de andere. Ongekend!

Elk half jaar moest iemand van de club voor een diner zorgen. Daar waren geen dames bij behalve Nelleke, want ja wij waren nu eenmaal getrouwd. Theo deed soms de dienst in de Oude Calixtus en preekte ik in de Nieuwe Calixtus. Theo liet ons Twente zien, trots was hij erop alleen dat stomme mais die het uitzicht bedierf... Via zijn geboortehuis weer naar huis. Wij leerden de familie kennen, vooral zus Diny en de altijd lieve en trouwe andere Diny. Bij een speciaal feest zaten wij om en om in toga in een kruiwagen, elk een half rondje Grol. En hij waarschuwde mij om bij het vogelschieten niet mijn best te doen want anders kostte je heel dat heel wat rondjes. Wist ik veel...

Van de oecumene is niet veel meer over. Wat een tijd... Op alle feesten zijn wij of in ieder geval Paul geweest. Even was Theo deken maar dat had niet zijn passie. Theo was in hart en nieren pastor, met Twentse trouw. Het oecumenische huwelijk van onze dochter en schoonzoon deden wij samen en ook de twee kleindochters doopten wij samen. Wat Theo verdriet heeft gedaan was dat hij zich niet meer welkom voelde in de Calixtuskerk. In 1988 vertrokken wij naar Breda maar de hechte vriendschap is altijd gebleven. Overal waar wij gewoond hebben kwamen Theo en zijn zus Dini ons opzoeken.

Een van de vele vrolijke herinneringen uit die tijd die ons is bijgebleven is de dag dat we op audiëntie gingen bij bisschop Ernst. Het illustere gezelschap kwam met een busje naar Breda voor een dagje uit. Na de audiëntie ging het naar Antwerpen om tot slot bij ons thuis te dineren. Eerst werd er geloot; wie rijdt er want die persoon mocht niet drinken. Ik had kaartjes gekocht om de Lieve Vrouw van Antwerpen te bezoeken. Wij stapten uit en ik ging de kerk binnen. Maar waar was iedereen vervolgens gebleven? Op het terras vlakbij de kerk ... Nou ja, eeuwige vriendschap zullen we maar zeggen.

Afgelopen juni hebben wij Theo weer bezocht. Het lopen ging heel moeilijk en toch had hij boodschappen gedaan. De laatste asperges met toebehoren. Per se moesten wij blijven slapen. Na het uitgebreide eten hebben wij flessen wijn gedronken die Theo van Hendrik had overgenomen. Het was heel laat toen wij met de traplift naar boven gingen. Het was een avond geweest met een lach en een traan waarin alle bovengenoemde nog eens de revue passeerde.

Na het overlijden van zijn huisgenote Diny werd Theo eenzaam; hij deed nog diensten in de Molenberg en elders maar het plezier was er niet meer. Dan ben je op afstand, in Spanje, waar wij twee maanden werken maar gelukkig hielden zijn nicht Hermien Groot Kormelink en Peter Muller ons op de hoogte. 

Op 11 november overleed Theo en daar hebben wij het nog steeds erg moeilijk mee. Theo, dank voor de geweldige tijd in Groenlo en de daaruit voortvloeiende vriendschap. Als God ons thuis brengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn ...
Voor Theo is die droom hopelijk uitgekomen!


Paul en Nelleke Saraber

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant