‘Met kerst eindelijk thuis in eigen huis’

REGIO - Dit is het verhaal van een leven dat door een ongeluk helemaal op zijn kop kwam te staan. Een ongeluk met zware lichamelijke gevolgen voor de rest van het leven. En daarnaast de strijd tegen overheidsinstanties en vooroordelen. Dankzij de inzet van enkele engelen, zoals zij zelf zegt, is haar leven weer leefbaar geworden. ‘Dit wordt de eerste kerst waarbij ik mij thuis voel in eigen huis.’ Dit is het verhaal van Sisca.

Door Jos Wessels

Het ongeluk
Sisca woont niet in Aalten, maar in een grotere plaats in de Achterhoek. Zij wil haar volledige naam en woonplaats liever anoniem houden.
Het ongeluk overkwam Sisca zo’n twintig jaar geleden. Zij werd buiten haar schuld op de fiets aangereden. Door het ongeluk ontstond hersenbeschadiging. Tot dan toe had het leven haar toegelachen: een vrouw van in de dertig met man en twee opgroeiende kinderen. Een mooi huis en een baan. Maar vanaf toen werd alles anders. Mede doordat een jaar later een hersentumor werd geconstateerd. De tumor moest operatief verwijderd worden. Daardoor werd de hersenbeschadiging nog groter. Van buiten zie je niet zo veel maar van binnen is er veel mis. Zij heeft een extreme gevoeligheid voor licht en geluid. Ook moet zij geleidelijk aan steeds meer de rolstoel gebruiken. ‘Je kunt beter een been missen want dan ziet ieder jouw beperking’, zegt zij bitter. ‘Nu denkt men al gauw dat het tussen de oren zit.’

Een lijdensweg
Wonen in de tussenwoning ging niet meer. Sisca en haar man kochten een nieuw huis, de helft van een dubbel met geschakelde garage aan de rand van hun woonplaats. Zo kon zij snel naar buiten als het geluid haar te veel werd. Het park was dichtbij en een tas met water stond altijd klaar. Want de licht- en geluidsgevoeligheid werd niet minder, eerder meer. In het winterseizoen boekt zij geregeld een huisje in een bijna verlaten vakantiepark, dat geeft een aantal dagen rust. Haar man en kinderen steunen haar maar moeten zelf ook verder met hun leven. Intussen is er de strijd met instanties, met name met de gemeente waarin zij woont.
De (Wmo) Wet maatschappelijke ondersteuning) biedt ondersteuning opdat mensen zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen. De Wmo wordt uitgevoerd door de gemeenten. Het was al snel duidelijk dat er veel woningaanpassingen nodig zouden zijn, wil Sisca er menswaardig kunnen blijven wonen. De gemeente is terughoudend met toezeggingen wat op zichzelf logisch is want zij moet zuinig zijn met de middelen. Sisca zet in op één geluidsdichte kamer in huis. Maar zij loopt spoedig vast in procedures. De gemeente stuurt adviseurs en er worden rapporten opgemaakt, wat op zichzelf ook veel geld kost. Van beroepsinstanties krijgt zij veelal gelijk, volgens Sisca, maar de gemeente blijft tegenwerken. Het dossier groeit en groeit tot het 50 cm hoog is; het past net in drie ordnermappen. Naast de lichamelijke beperkingen is er veel psychische pijn door al het geprocedeer. Sisca heeft het gevoel te verdwalen in een woud van regels.

‘Engelen uit Aalten’
Juist als zij het niet meer ziet zitten, komt er hulp. Via-via komt zij terecht in een andere gemeente, in Aalten bij Kevin Wevers. Hij leidt het bureau Jurist Wevers en heeft veel ervaring opgedaan in het bijstaan van cliënten in Wmo-zaken. Hij haalde daarmee zelfs de landelijke pers. Wevers verdiept zich in de zaak van Sisca en ziet veel gemeentelijke missers. Hij bijt zich als een terriër vast in de zaak. Sisca ziet eindelijk weer licht: ‘Hij ontzorgt me, hij bereikt resultaten.’ Wevers constateert dat één geluidsdichte kamer niet voldoende is. Als Sisca menswaardig thuis wil leven, zal ook de woonkamer, keuken, slaapkamer beneden en badkamer licht- en geluidsarm moeten worden gemaakt. Zomer 2022 wint hij een zaak bij de Centrale Raad van Beroep. Maar de gemeente van Sisca geeft tot nu toe nog geen sjoege.

Geluidsarm en lichtarm
Via Wevers komt Sisca in contact met Henk Heijnen van Broekhout BV in Aalten. ‘Een huis geluidsarm maken is het moeilijkste wat er is,’ zegt hij. Heijnen bestudeert de opgemaakte rapporten en gooit die in de prullenbak. ‘Broddelwerk’, zegt hij, ‘ze zijn zelfs vergeten de schoorsteen mee te nemen, wat altijd een grote geluidsbron is.’ Met zijn 50 jaar vakervaring gaat Heijnen aan de slag. Men besluit niet meer te wachten op de gemeente; zomer 2022 wordt de verbouwing uitgevoerd.
In de kozijnen komt ‘triple glass’, driedubbel glas. De kozijnen worden ingebed in rubbers zodat trilling wordt voorkomen. Om de deuren komen zelfs dubbele kaders, dus dubbele rubbers. Ook de binnendeuren worden zo geïsoleerd. Een apart verhaal is nog de binnenmuur met de buurman. Er wordt een extra spouwmuur voorgezet in houtskeletbouw met isolatie ertussen en rubbers eromheen. Een zwevende muur noemt men dat. Een nieuw probleem ontstaat omdat er wél frisse lucht in de woning moet komen maar geen geluid. Heijnen lost dit op met fluisterstille sonair ventilatieroosters (foto). De woning wordt lichtarm gemaakt met vier soorten lichtafscherming waaronder rolluiken, rolgordijnen en screens.
Sisca heeft contact opgenomen met de krant omdat zij het goede werk van haar ‘engelen uit Aalten’ wil belichten. Ik bezoek haar op een mistige novembermiddag. De screens zijn half naar beneden. ‘Voor mij is dit ideaal weer want nu kan ik zonder zonnebril in huis zijn.’ Er zijn zorgen om de hoge rekeningen van de verbouwing want de gemeente is nog steeds niet over de brug. ‘Toch ben ik gelukkig,’ zegt Sisca. ‘Ik kan nu voor het eerst fijn kerst vieren met mijn man en kinderen in mijn aangepaste huis. Dankzij mijn engelen uit Aalten.’