Wim Brinkman blikt terug op zijn Koninklijke onderscheiding

AALTEN - Een jaar geleden ontving Wim Brinkman een Koninklijke onderscheiding tijdens de lintjesregen van de gemeente Aalten. Nu, een jaar verder, opent Wim het fotoalbum nog eens en blikt hij samen met zijn vrouw Jeanet terug op dit bijzondere moment. Wim: “Het ontroert me echt dat collega’s dit voor mij hebben gedaan.”

Door Eva Schipper

Wim brengt ons terug naar vorig jaar. In het weekend van Koningsdag zouden Wim en Jeanet eigenlijk gaan klussen in Zwolle. “In de ochtend van woensdag 26 april stonden we op het punt te vertrekken. Om 07.30 ging ineens de deurbel. Ik dacht, misschien heb ik de auto wel verkeerd geparkeerd en staat hij in de weg voor de buurman. Toen ik deur opende stond de burgemeester voor de deur. Ik vroeg waarvoor hij hier was. Bij Wim ging er nog geen bel rinkelen. De burgemeester vroeg: mag ik even binnen komen? “Ik reageerde: natuurlijk mag je binnen komen, maar het komt eigenlijk wel slecht uit.” Bij binnenkomst ontving ik een brief, waarin alles duidelijk werd. Met een trillende stem las Wim de brief voor. “Dit was echt een verrassing, die ik nooit had zien aankomen.”

Enkele weken hiervoor werd Jeanet benaderd door haar dochter. “Mijn dochter had mij verteld dat er dit weekend iets erg bijzonders zou gebeuren. Het zou een ‘once in a lifetime experience’ zijn.” Na een tijdje had Jeanet wel een vermoeden en begon met de voorbereidingen. Zo bestelde ze in het geheim een colbert voor hem. Wim: “Ik draag zoiets nooit, maar ik was blij dat mijn vrouw dit alvast geregeld had.” Om 10.30 uur werden Jeanet en Wim verwacht voor de huldiging. Ze hadden familie en vrienden van ver een linkje gestuurd om de plechtigheid online bij te kunnen wonen. Goed gekleed arriveerden Wim en Jeanet bij de kerk, waar de volgende verrassing plaatsvond: “Alle familie en vrienden die we een link hadden gestuurd, waren al aanwezig in de kerk. Achteraf gezien waren zij natuurlijk allang onderweg toen wij ze appten.” 

Wim is sinds dit jaar met pensioen, maar hij heeft altijd gewerkt bij Estinea. Daar begeleidde hij mensen met een verstandelijke beperking of dementie. De aanvraag van het lintje is dan ook vanuit zijn collega’s gekomen. Zij zagen dat Wim zich als collega altijd extra inzette voor zijn omgeving. Van het organiseren van vakanties voor mensen met een verstandelijke beperking tot het betrekken van Estinea bij een hardloopwedstrijd. Ook naast zijn werk zette Wim zich altijd extra in: vrijwilligerswerk bij AVA, mantelzorger voor zijn moeder en altijd mee op schoolkampen van de basisschool.  

“Eerlijk gezegd zijn dit voor mij hele normale dingen. Als je lid bent van een club, dan wil ik daar ook echt graag iets voor doen. Je bent niet lid om lid te zijn. Dat ik voor zulke werkzaamheden een lintje zou kunnen krijgen, was echt nooit in mij opgekomen. Dat deze dingen zo gewaardeerd werden door anderen is misschien wel het mooiste van alles.”
Ook benadrukt Wim dat hij altijd alles samen met zijn vrouw heeft kunnen doen. “Ik heb een lintje gekregen, maar we hebben dit allemaal samen gedaan. Zij heeft mij in de gelegenheid gesteld om te doen wat ik wilde doen. Je bent samen een team.”
Ook denkt Wim dat hij zich zo voor de maatschappij heeft kunnen inzetten door zijn onregelmatige werktijden. “Ik had ook vaak avond en nachtdiensten. Dan hou je overdag meer tijd over om andere dingen te kunnen doen. Met een 8 tot 5 baan, was dat misschien niet gelukt.”

Voor ons op tafel ligt een album van foto’s en brieven. Deze had Wim in de aanloop van het interview weer doorgebladerd. “Ik beleef het nu veel meer dan vorig jaar. Toen zat je als het ware op een roze wolk. Je ging van het ene moment naar het andere moment. Ik besef nu: het is echt iets heel bijzonders.”