Gigi

Het was een ronduit zomerse dag zo vroeg in het jaar. Roze bloesemblaadjes van appelbomen dwarrelden in het rond en de eerste ontblote vrouwenbenen fietsten al door de stad. Mogelijk met een beetje kippenvel en nog winterwit, maar het is lovenswaardig dat vrouwelijke stadsgenoten er wat voor over hebben om de lente op gepaste wijze te vieren. Weet dat het gewaardeerd wordt.

Iemand mailde mij met de vraag hoe het ooit afliep met Gigi en ik beschouw het als een groot compliment dat er zulke oplettende lezers zijn die onthouden welke passanten zich in mijn leven aandienden.

Het was zo’n drie jaar geleden, toen het land op slot zat en we in een collectieve angstpsychose verkeerden. Menselijk contact was in de illegaliteit beland waardoor online contact enorm in populariteit toenam. Zodoende liet ik mij door Arend overhalen tot een wild plan. Hij sprak weken vrij dwingend op mij in en bleef controleren of ik het plan wel ten uitvoer bracht. Ik gaf me gewonnen en zette een wankele eerste stap op het gebied van online daten. Tot mijn verbazing bestonden er vrouwmensen die contact met mij zochten. Eerlijk gezegd schrok ik daar zo van dat ik er nooit op reageerde. Ook dat kreeg Arend door en het kwam mij op een geweldige reprimande te staan: ‘Willem, leven in eenzame vergetelheid kan altijd nog. Het is doodzonde als jij jouw communicatieve vaardigheden niet aanwendt in de virtuele tijd waarin wij leven. Online viert het geschreven woord hoogtij, de vrouwen eten uit je hand. Doe er wat mee, sukkel.’

Gehoorzaam schreef ik een reactie aan Gigi, een vrouw met knalgroene nagels, groene kleding en een groene bril. Er ontrolde zich een leuk gesprek dat een aantal dagen voortduurde en na een week nodigde ze mij uit om naar Amsterdam te komen. Ik durfde niet, maar Arend zette mij hoogstpersoonlijk op de trein.

Gigi had lang zwartgeverfd haar en voor de ontmoeting had ze zich volledig in het roze gestoken. Dat bracht me in de war. ‘Ja, alle dagen knalgroen is natuurlijk veelste eentonig voor mij,’ lachte ze schel. Ze zag er charmant uit en giechelde veel, wat ik goed bij haar naam vond passen. Ze omschreef zichzelf als een lekker gek mens en ik voelde me kleurloos. Misschien zou ik van die puntschoenen in wilde kleuren moeten dragen om indruk op haar te maken. Vond ze dat mooi? Ze lachte schel, ja dat vond ze wel mooi. Ik schoof mijn voeten wat dieper onder tafel en besloot om tijdelijk te genieten van wat het zou kunnen brengen. ‘Tijdelijk’ ging vrij snel voorbij, ‘lekker gek’ is een ander woord voor vermoeiend en sindsdien geniet ik weer extra van de eenzame vergetelheid.