De Kloof

De Kloof

De ‘achterstelling’ van de landelijke gebieden ten opzichte van het westen is een actueel onderwerp, beste Grollenaren. De treurige toestand momenteel in de provincie Groningen is daar zo’n duidelijk voorbeeld van. Als het gas in het westen was opgepompt dan hadden de kaarten er heel anders uitgezien. Dat zei ook Johan Remkes die bij elk groot probleem als een soort redder des vaderlands in beeld komt. De kans dat er op de Zuidas wordt geboord naar delfstoffen lijkt me trouwens ook buitengewoon gering! Ik weet niet of je het kunt bewijzen, maar het is in het algemeen zo dat wij hier van nature wat ingetogener zijn, niet meteen met de vuist op tafel slaan en daardoor op zijn minst de suggestie wekken dat we ons de kaas van het brood laten eten.

Heel recent het bericht dat we te weinig politieagenten hebben in relatie tot de bezetting in het westen. Je kunt natuurlijk de grap maken dat daaruit duidelijk blijkt dat we hier minder crimineel zijn, maar dat is een verbloeming van de werkelijkheid. Het is ook nog maar kortgeleden dat we hier weer vele miljoenen zijn misgelopen omdat de rijksgelden die we hadden verwacht ergens anders zijn gedropt.

Zelf denk ik dat het gevoel van achterstand, het gevoel dat er een kloof bestaat tussen het westen en de rest van Nederland al op zijn minst tijdens de Tachtigjarige Oorlog is ontstaan. In de gouden eeuw - die nu geen gouden eeuw meer mag heten - wisten ze in het westen van gekkigheid niet wat ze met al die mesommen moesten doen. Intussen woedde hier de oorlog met alle ellende van dien. Daar is eigenlijk naar verhouding weinig aandacht aan besteed. Als je de geschiedenis van die lange oorlog leest dan merk je dat er slechts terloops over de verschrikkingen van die tijd wordt gesproken. Het roept het valse beeld op alsof er op diverse deuren met een zekere ingetogenheid werd geklopt met de mededeling dat het oorlog was en dat dit enig ongemak zou kunnen veroorzaken.

Ook de ‘bevrijding’ door Frederik Hendrik, werd hier in Groenlo bepaald niet als een bevrijding gevoeld. Dat is misschien ook wel de reden dat het hier nooit tot een Oranjevereniging is gekomen.

Maar al die schade die hier is aangericht, al die ellende die is veroorzaakt, daar is volgens mijn weten (nu weet ik niet veel) nooit enige compensatie voor aangeboden.

In het huidige tijdsgewricht komt dan automatisch de vraag op of dat niet alsnog kan. Nu ik er goed over nadenk zijn er eigenlijk dan twee partijen waarop verhaal kan worden toegepast. Op de eerste plaats natuurlijk op de Spanjaarden die dit gebied hebben bezet en vervolgens op de toen in oprichting zijnde Nederlandse Staat. Gezien de ontwikkelingen wereldwijd zouden we in principe een kans moeten maken, maar ik vrees dat ook die mogelijk neerdalende miljoenen ons gebied niet zullen bereiken.

Het is wel opvallend dat in een klein land als Nederland nu toch officieel wordt onderkend dat er een kloof is tussen het westen en het platteland.

Dat is op zich goed om de ongelijkheid tussen de verschillende landsdelen te slechten. Maar het heeft tegelijkertijd het nadeel dat we toch daar in het westen een beetje als kneuzen worden gezien. En daarom pleit ik voor een herleving, voor een nieuwe opwaardering van ons zelfbewustzijn. In mijn familie zijn we trots op onze Achterhoek. Ik ook. We laten ons niet intimideren door oversized gebabbel. We hebben onze eigen identiteit, onze eigen beleving, onze eigen voorkeuren. En als het moet staan we daar vierkant voor. Dat ze het weten.

Torenwachter