Blij

Hitte in Londen. Het klinkt vreemd, maar ik pas daar op een poes. Niet lang, want omstandigheden brengen me binnenkort weer naar de Berkelvallei, maar toch: het is warm en we wonen even in Walthamstow, dochter en ik. Zij blijft wat langer. Bij die poes dus. Rusty heet-ie.

Ik kende de wijk niet. Mijn geliefde riep meteen: ‘Daar zit een Palestijnse bakker!’ Nou is eten zijn lust en zijn leven, zijn vak ook, dus hij dist wel vaker dergelijke details op. Hoe dan ook, het klopt. En een Hindoestaanse nagelstudio, een kringloopwinkel Islamic Relief, een Russische hairstyliste, een Israelisch kinderkledingtentje en nog zo wat uitheemse zaken. Dat maakt het geheel tot een kleurrijk tafereel, bij vlagen een caleidoscoop van beeld en geluid die de hoog-sensitieven onder ons maar moeizaam zouden trekken. Heel anders dan Lochem, zullen we maar zeggen.

Vanwege het weer, én deze rubriek-te-voet, besluiten dochter en ik naar Higham Park te gaan. Dat is zo’n twintig minuten met de bus van waar we wonen. Ons huis ligt aan een rustig straatje, maar pas als we het park inlopen, horen we de stilte. Nou wist ik al hoe goed Engelsen in parken zijn, maar dit overtreft onze verwachtingen. Het is groots en groen, met een prachtig meer.

We bewonderen stammen die met minstens drie paar armen te omvatten zijn, fotograferen wortels in de meest wonderlijke vormen en genieten van het licht op het water en de zwemlessen die zwanenouders aan hun kinderen geven. Ik kom in gesprek met een man op leeftijd, die naar het gevleugelde gezin zit te kijken, en vraag hem hoe het hier zo rustig kan zijn.

‘Well,’ begint hij. ‘Het is een doordeweekse dag. Maar, belangrijker: dit gebied is niet zo bekend. Er zijn spectaculairdere parken, weinigen weten dat het hier zo mooi is.’ Ik beaam het. Natuurlijk maakt de warmte het fijn om langs het water te lopen, maar zoveel schoonheid en rust die ons omringen maken het geheel tot een droom van een locatie.

‘Where you’re from yourself?’ vraagt de man. Het oosten van Nederland kent hij niet. Amsterdam wel. ‘Ik wed dat je waar jullie wonen ook natuur hebt.’ Ik vertel over de IJssel en de Berkel, de Veluwe en de Achterhoek. De Posbank, de dorpen en de steden. Hij luistert nieuwsgierig. En terwijl ik de charme van Lochem beschrijf, ben ik toch blij dat ik even hier ben.