Niemandstijd

Het grote wachten is begonnen. Waar de weken voor de eindexamens de tijd was waarin het moest gebeuren, tijd die je nooit meer terug zou krijgen als je die niet nuttig besteedde, is er nu de niemandstijd die, als je er niks leuks mee doet, zal verdwijnen in de vergetelheid. Vandaar dat veel eindexamenkandidaten de periode tussen het laatste examen en de examenuitslag te baat nemen om alle remmen los te gooien in een zonnig buitenland. Beter een onvergetelijke vakantie dan thuis wachten op 14 juni, de dag des oordeels. Dus terwijl de eindexamenjongeren uit Nederland zich aan de Spaanse Costa’s laven aan de Campari Spritzen, Calimocho’s en elkaar, werk ik me uit de naad om dat oordeel tijdig te kunnen vellen.

Een hels karwei waarbij ik eigenlijk niets anders aan mijn hoofd kan hebben. Geen schoolreünie die georganiseerd moet worden, geen heerlijke lenteweekenden met zomerse beloften en vrienden, geen columns die geschreven moeten worden, geen verjaardagen van kinderen waardoor er kostbare nakijkuren verdwijnen en al helemaal niet het gedoe dat komt kijken bij de organisatie van mijn eigen feestje ter ere van het feit dat ik erachter ga komen waar Abraham de mosterd haalt.

We worden allemaal 50 dit jaar, ik en mijn vrienden van ooit en nog steeds. We zien elkaar nu dus met enige regelmaat. Met deze groep heb ik de onvergetelijke vakanties gevierd en de onvergetelijke avonturen beleefd. Met hen deed ik waar ik mijn kinderen voor zou willen behoeden maar die me ook maken wie ik ben. En hoe belangrijk het onvergetelijke is, wordt steeds duidelijker. Omdat er steeds minder toekomst over is om je hoop op te vestigen, worden herinneringen belangrijker. Gesprekken gaan vaker over hoe het ooit was en iets minder vaak over wat er nog komt.

Hoe ouder we worden, hoe sneller het leven voorbijtrekt. Onze kinderjaren duurden een eeuwigheid, onze grotemensenjaren denderen voort. Je tijd bestaat niet uit het aantal rotaties dat de aarde tijdens je leven maakt. Je tijd bestaat uit het aantal antwoorden dat je kunt geven op de vraag wat je ervaren hebt, wat je gevormd heeft en veranderd. Je tijd bestaat uit alles waarop je terug kunt kijken met trots en uit alle fouten die nooit meer goed te maken zijn. De rotaties tussen de ervaringen die herinneringen worden, vervallen. Ze doen niet meer mee en verdrinken in de zee van verloren tijd.

Daarom gaat het snel. De dagen, weken en maanden die lijken op de vorige zijn verdronken. Dat was de tijd waarin je alleen maar ouder bent geworden maar niet wijzer. Net als de tijd die je nooit meer terugkrijgt toen je dat boek niet ging lezen maar wezenloos bleef scrollen, toen je dat spannende gesprek niet aanging en bleef zwijgen, de tijd waarin je wel boos was maar niet verder kwam dan mopperen. En de tijd waar je het feest niet vierde omdat het organiseren zo’n gedoe was. Het werd allemaal niemandstijd.

Dus is het tijd voor een feestje. Niet alleen om herinneringen op te halen maar ook om nieuwe ervaringen op te doen. Tijd om de aarde even stil te zetten en er iets onvergetelijks van te maken.

Maar, terwijl mijn leerlingen druk zijn met het maken van herinneringen, met het uitdrijven van de niemandstijd, ga ik nog snel een paar van hun examens nakijken. Het is al laat.

De tijd vliegt.

ivargierveld@hotmail.com